„W obozie kobiecym w Ravensbrück były też strażniczki i nadzorczynie SS z biczami, z zaróżowionymi policzkami. Więźniowie w obozie wierzyli, że te kobiety nie są takie złe, że można im zaufać, bo są łagodne. Delikatne i szczególnie przyzwoite.
Miały mężów, dzieci i własne matki, nie w obozie, ale my, więźniowie obozowi, szybko nauczyliśmy się nienawidzić tych kobiet. Ich pies jest piękny, ale gryzie. Oberscharführer Rabel była utalentowana i budziła strach ze względu na to, jakie kary wymierzała: bunkier, bicie, chodzenie boso na apelach.
Czy zapomniała o wezwaniu, bo usunęła stary śnieg z lewego buta prawą stopą?
Ilu ich było? Ile naliczyłam, tak? Zapomniała, cóż, znowu może policzyć, nie jest jej zimno.
A w stołówce trzaska kominek.
Pozwala jeszcze raz trzasnąć biczem.
Ci na apelach stoją sztywno i tak jak lód i lód, są też baraki więźniów.
Ona, Rabel, szybko nas liczy i krzyczy, żeby wszyscy zostali zwolnieni na podwójnym marszu, marszu.
Stoi dumnie przed głównym strażnikiem Binzem.
Razem znikają w stołówce.
Teren obozu jest teraz pusty.
Drewnianego wózka do przewożenia zwłok również nie ma i jest pusty.
Tylko raz krew pokrywa biały śnieg.
A dzisiaj chcą tę niemiecką hańbę pochować na szczątkach naszych zmarłych.
Ma stać się domem towarowym Multi. Gdzie kiedyś panował głód.
Ma służyć bogatym.
A nasi zmarli muszą ustąpić.
Kto wie, czy Niemcy nie przypadną im do gustu?
Mówię, że nasi zmarli tańczą w miejscach, gdzie były obozy.
I na pewno nie dadzą się nikomu wypędzić, bo ich dusze żyją w wieczności i nigdy nie oddają.
Tekst pochodzi z innej pracy Ceiji Stojko, Bez tytułu, 1992
“In the women’s camp in Ravensbrück, there were also female SS Guards and trainers, with their whips and they had rosy cheeks. And the prisoners in the camp believed that these women weren’t that bad, they could be trusted because they were gentle. And fine and especially pure.
They had husbands, children and their own mother, not in the camp but we, the camp internees, we soon learned to hate these women. Their dog is beautiful but it bites. Oberscharführer, Rabel, was talented and feared for her punishments: bunker, beatings, going barefoot at roll call.
By dint of removing the old snow on her left boot using her right foot, she has forgotten the call?
How many were there? How many did I count yes? She had forgotten, well she can count again, she isn’t cold.
And the fireplace crackles in the canteen.
She lets her whip crack one more time.
Those on roll call stand rigidly and just like the ice and icy are also the prisoners’ barracks.
She, Rabel, counts us quickly and shouts everyone dismissed at the double march, march.
She stands there proudly in front of head guard Binz.
Together they disappear into the canteen.
The camp yard is empty now.
The wooden trolley for carrying the corpses, is also away and empty.
Only the blood covers the white snow one time.
And today they want to bury this German infamy on the remains of our dead.
It is to become a department store Multi. Where hunger once reigned.
It is to be used for the rich.
And our dead must give way.
Who knows if it will be to their taste the Germans?
I say, our dead dance on the sites where the camps were.
And they will certainly not allow themselves to be driven away by anyone because their souls they live into eternity and will never give away.
Text from another work by Ceija Stojka: Untitled, 1992
Frauenlager. Im Ravensbrücker Frauenlager, ja auch sie waren die SS-Hüterinnen und Dresseurinnen
mit der Peitsche und sie hatten ein rosanes Gesicht. Dabei glaubten die Gefangenen in diesem Lager, diese Frauen, sie sind nicht schlecht, man kann ihnen vertrauen, denn sie sind zart und fein und besonders rein, haben Ehemänner, Kinder und auch eine eigene Mutter, nein nicht im Lager. Doch wir, die Lagerinsassen, wir lernten rasch diese Frauen zu hassen. Ihr Hund ist schön, doch er ist bissig. Die Oberscharführerin Rabbel [Rabe?] war begabt und gefürchtet für ihre Strafen: Bunker, Prügeln, barfuß zum Appell antreten lassen und dabei putzte sie den alten Schnee mit ihrem rechten Stiefel den linken rein, dabei vergaß sie den Appell? Wie viel waren es, wie viel habe ich gezählt, ja, sie hatte es vergessen, na ja, sie kann ja nochert auch noch einmal zählen, ihr ist nicht kalt. Und in der Kantine knistert der Kamin.
Noch einmal lässt sie die Peitsche knallen. Der Appell steht steif und so wie das Eis und eisig ist auch die Gefangenenbaracke. Sie, die Rabbel [Rabe?], zählt uns rasch und schreit: Alles abtreten.
Im Laufschritt, Marsch, Marsch. Stolz steht sie vor der Oberaufseherin Binz. Gemeinsam verschwinden sie in der Kantine. Der Lagerplatz, er ist jetzt leer. Der Bretterleichenwagen ist auch weg und leer. Nur die Blutspuren, die bedeckt irgendeinmal der frische weiße Schnee. Und heute will man diese Schande von Deutschland begraben auf den Spuren unserer Toten. Ein Kaufhaus soll es
werden von Multi. Wo einst der Hunger herrschte so soll jetzt es dienen für die Reichen und unsere Toten müssen weichen. Wer weiß, ob es ihnen dann schmeckt, den Deutschen. Ich sage, auf solchen Lagerplätzen tanzen unsere Toten und sie lassen sich sicher von niemandem vertreiben, denn die, ihre Seele, die lebet ewig und sie werden niemals weichen.